Byli też wśród nas

Byli też wśród nas

Byli wśród nas i tacy, którym się zwyczajnie nie udało.
Łódź zawsze pod prąd, brzeg wciąż zbyt skalisty. Nieudacznicy

Albo z wyboru albo z powołania. Dwóch takich było na naszej ulicy,
Jeden zaszył się w górach, wśród smreków i nadgniłych liści

Gdzie samotność wieczna jak żywica powołała go do siebie. Ciężki
Jak zimowe wory, przepastny niczym wszędobylska noc,

Jakby rozcinał go od środka rozżarzony nóź upadłej nadziei,
Ten drugi darł się wniebogłosy za każdym razem gdy ściągali go

Z dachu. Nie dała rady ciepła jak niedzielna zupa matka,
Zawiedli strażacy z ośmieszoną drabiną. W dole kłębił się

I równym jak wyćwiczony marsz krzykiem żądał tej ofiary
Zajadły rój czerwonych od nienawiści oczu.

A on w końcu uwierzył i na skrzydłach widzialnych
Tylko w jego wyobraźni wniósł się i poleciał

Na krzywy bruk chodnika. Na środku jeziora, w białej łódce,
Z rękami pod głową wygrzewa się w słońcu, tak mówił

Ksiądz chlapiąc wodą bezduszną dziurę w ziemi.
Jedyne co od nas dostali to tania herbata i szyderczy śmiech.

A przecież byli wśród nas, na wyciagnięcie ręki,
Której wyciągnąć nam się nie udało.

error: Content is protected !!